Ligging: Rosmalen, aan de Berlicumseweg.
Toegankelijkheid: Via inrit Berlicumseweg, Peter de Gorterstraat. Het parkdeel is vrij toegankelijk m.u.v. daar waar sloop- en nieuwbouwactiviteiten plaatsvinden. Honden aan de lijn.
Wandelen: IVN heeft een wandelroute over de Wamberg en Coudewater uitgezet; kaartjes, routebeschrijving en GPX vindt u op onze wandelpagina.
Eigendom: VOF Landgoed van Coudewater.
Geschiedenis
In 1870 werd op Coudewater een psychiatrisch ziekenhuis gevestigd, later GGZ Oost Brabant. Sinds 2019 is het landgoed eigendom van de VOF Landgoed van Coudewater, waarin twee projectontwikkelaars en een wooncorporatie samenwerken. Het zal worden bestemd voor wonen en werken. IVN 's-Hertogenbosch is betrokken bij het in stand houden en ontwikkelen van de natuurwaarden van het terrein.
Bomen op het landgoed
Nog meer dan de oude gebouwen geven de monumentale bomen het landgoed sfeer. Naast de voormalige doktersvilla staan drie platanen, die waarschijnlijk zo’n 120 jaar oud zijn.
Platanen herken je meteen aan hun bast. Vooral in de herfst verliest de bast schilfers, die de vorm van puzzelstukjes hebben. De laag eronder is lichtgroen zodat de boomstam een soort camouflagepatroon krijgt. In de winter zie je aan de takken de zaadbollen aan steeltjes hangen, alsof de boom versierd is.
Voor het witte hoofdgebouw Mariënwater 
staat een rode beuk. Deze oude reus wordt op 130 jaar geschat. Beuken behoren tot de familie van de napjesdragers, een groep van boomsoorten waartoe ook de eiken en tamme kastanjes behoren. Beuken laten in de herfst hun vruchten vallen, de bekende beukenootjes, die eetbaar zijn. Netjes per twee verpakt in een doosje met dikke, stijve haren. Het doosje valt uiteen in vier kleppen en het glanzende bruine vruchtje wordt zichtbaar. Vaak is het niet meer dan een leeg omhulsel, maar in sommige jaren vind je veel volle nootjes. Het jaar 2010 schijnt een goed beukenootjesjaar te zijn geweest. Eet er niet te veel van want dan krijg je keelpijn. Beukenhout is hard en glad, en splintert niet. Het wordt daarom veel voor meubels en speelgoed gebruikt.
Links voor het bruggetje over de wetering staat een watercipres. Het is een naaldboom, maar een die in de winter kaal is. Ongeschikt als kerstboom dus. De watercipres komt eigenlijk uit China en is pas sinds 1945 over de hele wereld populair geworden en aangeplant als parkboom. Een neef van deze boom is de Amerikaanse Redwood of sequoia, die wel 90 meter hoog kan worden.
Op het middenterrein bij de piramide staat een 70-jarige suikeresdoorn of suikerahorn. Deze bomen komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Daar werd het zoete sap uit de bast van de boom afgetapt, de esdoornsiroop. Ook in Europa is dat geprobeerd maar het is nooit een concurrent van de riet- en bietsuiker geworden. Het mooie handvorige blad, de ‘maple leaf’, vind je terug in de vlag van Canada.
